Ang Kargador Book 2 Epilogue
By : Android17
Di pa rin ako makapaniwala na nasa aking harapan ang isang tao sa aking nakaraan. Walang iba kung hindi si Mr Choi. Akala ko ay namamalikmata lamang ako ngunit hindi. Totoong narito siya sa aking harapan. Iba’t ibang emosyon ang aking nadarama sa muli naming pag haharap
‘’ Garo, tulungan mo akong isakay sa sasakyan itong kasama mo ‘’ kanyang bulyaw sa akin
Duon lamang ako natauhan ng marinig kong muli ang kanyang boses. Mabilis naming pinagtulungan buhatin ang walang malay na si Paolo sa kanyang sasakyan. Naka sakay ako sa likod habang nasa aking mga hita ang uluhan ni Paolo upang magbigay suporta. Samanatalang si Mr choi naman ay maagap na pinaandar ang sasakyan .
‘’ Ituro mo sa akin ang pinaka malapit na Ospital ‘’ kanyang pagmamando
Ibinigay ko kaagad ang daan patungo sa pagamutan bayan sa isla. Sa kabila ng peligrong sitwasyon ni Paolo ay di ko maiwasang hindi maalala ang ugali ni Mr Choi. Ang kanyang pang bubulyaw , ang pagiging pala utos, at pagmamando. Alam na alam mo na may angking awtoridad sa kanyang boses. Ito ang isa sa mga kanyang katangian na aking hinahangaan
Ilang minuto rin ang nakalipas at narating namin kaagad ang Ospital. Mabilis sumalubong sa amin ang mga doktor at mga nars at isinakay kaagad sa parihabang kama na de gulong ( stretcher ) at ipinasok kaagad si Paolo sa Emergency Room
‘’ Kayo po ba ang pamilya ng pasyente ? ‘’ ang tanong sa akin ng nars
Napailing na lamang ako. Aking ipinaliwanag sa kanila na wala ang pamilya ni Paolo rito sa isla. Ngunit kahit anong pilit kong gawin upang makapasok sa loob ay di nila ako pinayagan.
‘’ Pasensya na po Sir, malapit na miyembro lamang ng pamilya ang pinahihintulatan ‘’ ang kanilang saad
Para akong binagsakan ng langit sa di malamang dahilan kung bakit nag kakaganuon ang kalusugan ni Paolo. Abot abot ang aking pangamba sa kung anong posibleng mangyari sa kanya. Napakuyom ang aking mga kamao sa matinding galit at pag sisii. Hindi ko mapapatawad ang aking sarili kung may mangyaring masama sa kanya
Dumating si Mr. Choi na may dala dalang baso ng kape. Iniaabot niya sa akin ang isa. Parehas kaming nakaupo sa labas ng hospital. Sa ilalim ng buwan at sa malamig na simoy ng hangin.
‘’ Mag kape ka muna Garo, para mainitan ka ‘’ ang kanya na lamang na sabi
Hindi ko malaman ang dapat kong maramdaman sa muli niyang pagbabalik sa aking buhay. Matagal kong inasam ang pag kakataong ito na kami’y muling magkita. Andito sya ngayon, asa aking tabi. Naguguluminahan ang aking damdamin.
Ang kanyang amoy na akong hinahanap hanap. Ang kanyang mala porselanang kulay na tinatamaan ng liwanag ng buwan ay mas lalong tumitingkad. Dito ko napagtanto kung gaano ako nasasabik sa kanyang presensya
‘’ Kamusta na pakiramdam mo Garo ? ‘’ ang kanyang muling pagtatanong
Di ako makaimik. Para akong naputulan ng dila. Sa tagal naming di nagkita ay di ko na alam kung paano ako makikitungo sa kanya. Katulad ko, marami rin siyang tanong sa bigla kong pag kawala. Hindi ko alam kung handa na nga ba akong ungkatin ang aking madilim na nakaraan.
Ang aking kanang kamay ay napasabunot sa aking buhok samantalang ang kaliwa naman ay nakatukod sa aking hita na tumatakip sa aking mukha. Paano ako mag sisimula?
Katahimikan ang pumailanlang sa aming dalawa. Halos di ko maibuka ang aking bibig. Walang boses na lumalabas. Para bang may anghel na dumaan sa pagitan naming dalawa.
Alam kong nag aantay siya ng sagot. Pero mas pinili na lamang rin niyang manahimik upang bigyan ako ng sapat na panahon upang mag alala sa sitwasyon ni Paolo
Naramdaman ko ang pagdantay ng kamay ni Mr Choi sa aking balikat. Madiin.
‘’ Huwag kang mag alala Garo, magiging Ok rin si Paolo ‘’ kanyang saad
Bigla na lamang nanlaki ang aking mga mata sa kanyang sinabi. Maraming tanong ang gumugulo sa aking isipan. Isang malaking misteryo sa akin ang biglang pagsulpot ni Mr Choi sa isang liblib na isla.
Napamuglat na lamang ako sa kanyang harapan. Tinitigan ang kanyang maamong mukha.
‘’ Paano mong nalaman na Paolo ang kanyang pangalan ? ‘’ ang aking matiim na tanong
By : Android17
Di pa rin ako makapaniwala na nasa aking harapan ang isang tao sa aking nakaraan. Walang iba kung hindi si Mr Choi. Akala ko ay namamalikmata lamang ako ngunit hindi. Totoong narito siya sa aking harapan. Iba’t ibang emosyon ang aking nadarama sa muli naming pag haharap
‘’ Garo, tulungan mo akong isakay sa sasakyan itong kasama mo ‘’ kanyang bulyaw sa akin
Duon lamang ako natauhan ng marinig kong muli ang kanyang boses. Mabilis naming pinagtulungan buhatin ang walang malay na si Paolo sa kanyang sasakyan. Naka sakay ako sa likod habang nasa aking mga hita ang uluhan ni Paolo upang magbigay suporta. Samanatalang si Mr choi naman ay maagap na pinaandar ang sasakyan .
‘’ Ituro mo sa akin ang pinaka malapit na Ospital ‘’ kanyang pagmamando
Ibinigay ko kaagad ang daan patungo sa pagamutan bayan sa isla. Sa kabila ng peligrong sitwasyon ni Paolo ay di ko maiwasang hindi maalala ang ugali ni Mr Choi. Ang kanyang pang bubulyaw , ang pagiging pala utos, at pagmamando. Alam na alam mo na may angking awtoridad sa kanyang boses. Ito ang isa sa mga kanyang katangian na aking hinahangaan
Ilang minuto rin ang nakalipas at narating namin kaagad ang Ospital. Mabilis sumalubong sa amin ang mga doktor at mga nars at isinakay kaagad sa parihabang kama na de gulong ( stretcher ) at ipinasok kaagad si Paolo sa Emergency Room
‘’ Kayo po ba ang pamilya ng pasyente ? ‘’ ang tanong sa akin ng nars
Napailing na lamang ako. Aking ipinaliwanag sa kanila na wala ang pamilya ni Paolo rito sa isla. Ngunit kahit anong pilit kong gawin upang makapasok sa loob ay di nila ako pinayagan.
‘’ Pasensya na po Sir, malapit na miyembro lamang ng pamilya ang pinahihintulatan ‘’ ang kanilang saad
Para akong binagsakan ng langit sa di malamang dahilan kung bakit nag kakaganuon ang kalusugan ni Paolo. Abot abot ang aking pangamba sa kung anong posibleng mangyari sa kanya. Napakuyom ang aking mga kamao sa matinding galit at pag sisii. Hindi ko mapapatawad ang aking sarili kung may mangyaring masama sa kanya
Dumating si Mr. Choi na may dala dalang baso ng kape. Iniaabot niya sa akin ang isa. Parehas kaming nakaupo sa labas ng hospital. Sa ilalim ng buwan at sa malamig na simoy ng hangin.
‘’ Mag kape ka muna Garo, para mainitan ka ‘’ ang kanya na lamang na sabi
Hindi ko malaman ang dapat kong maramdaman sa muli niyang pagbabalik sa aking buhay. Matagal kong inasam ang pag kakataong ito na kami’y muling magkita. Andito sya ngayon, asa aking tabi. Naguguluminahan ang aking damdamin.
Ang kanyang amoy na akong hinahanap hanap. Ang kanyang mala porselanang kulay na tinatamaan ng liwanag ng buwan ay mas lalong tumitingkad. Dito ko napagtanto kung gaano ako nasasabik sa kanyang presensya
‘’ Kamusta na pakiramdam mo Garo ? ‘’ ang kanyang muling pagtatanong
Di ako makaimik. Para akong naputulan ng dila. Sa tagal naming di nagkita ay di ko na alam kung paano ako makikitungo sa kanya. Katulad ko, marami rin siyang tanong sa bigla kong pag kawala. Hindi ko alam kung handa na nga ba akong ungkatin ang aking madilim na nakaraan.
Ang aking kanang kamay ay napasabunot sa aking buhok samantalang ang kaliwa naman ay nakatukod sa aking hita na tumatakip sa aking mukha. Paano ako mag sisimula?
Katahimikan ang pumailanlang sa aming dalawa. Halos di ko maibuka ang aking bibig. Walang boses na lumalabas. Para bang may anghel na dumaan sa pagitan naming dalawa.
Alam kong nag aantay siya ng sagot. Pero mas pinili na lamang rin niyang manahimik upang bigyan ako ng sapat na panahon upang mag alala sa sitwasyon ni Paolo
Naramdaman ko ang pagdantay ng kamay ni Mr Choi sa aking balikat. Madiin.
‘’ Huwag kang mag alala Garo, magiging Ok rin si Paolo ‘’ kanyang saad
Bigla na lamang nanlaki ang aking mga mata sa kanyang sinabi. Maraming tanong ang gumugulo sa aking isipan. Isang malaking misteryo sa akin ang biglang pagsulpot ni Mr Choi sa isang liblib na isla.
Napamuglat na lamang ako sa kanyang harapan. Tinitigan ang kanyang maamong mukha.
‘’ Paano mong nalaman na Paolo ang kanyang pangalan ? ‘’ ang aking matiim na tanong
Comments
Post a Comment